Mijn hart lijkt wel een jojo! Hoop en wanhoop doen het op en neer wippen. Iemand zei me dat een film maken een jaar van je leven kost. Ik begin dat te geloven. Aan de andere kant is het ook verslavend. Ik ben terechtgekomen in een voor mij totaal nieuwe wereld, ik leer mensen kennen die me telkens een nieuw aspect laten zien, waardoor ik ofwel sterk gegrepen ben om door te gaan, ofwel in elkaar schrompel. Alleszins besef ik dat het nooit eenvoudig is. Momenteel zie ik weer een lichtpuntje.
Vorige vrijdag had ik immers een afspraak met een filmproducent die enige interesse had in mijn project. Natuurlijk bracht dat alweer nieuw werk met zich mee. Zomaar beslissen in mijn boot te stappen deed hij natuurlijk niet. Hij verwacht een scenario van de eerste aflevering. Ik heb mezelf een week gegeven om een eerste versie in elkaar te steken. Ik zal daar dus op wroeten en verder aan niets denken, niet hopen of wanhopen. Ik wil gewoon bewijzen dat ik het kan, daarna zie ik het wel.
Een opsteker was de fietstocht van vorige zaterdag. Het was een vrij kleine groep uit Zedelgem, maar de aandacht en ambiance waren groots! Gestart om 14.00u gingen we pas uit elkaar om 19.00u! Het was een prachtdag met schitterend weer en een heel hartelijk onthaal op het gemeentehuis. Super. En natuurlijk heb ik reclame gemaakt voor mijn film en boek.
Geen mens twijfelt er nog aan dat jij je droom zal realiseren !
Je filmproducent zal bij het lezen van je scenario, net als wij bij het bekijken van je ‘moodboard’, nauwelijks durven ademenen en vragen om meer.
Dus Katrien, vol goeie moed ertegenaan.
liefs
marika