Zenuwen, zenuwen tot en met, maar uiteindelijk verliep alles toch vrij vlot met uitzondering van het kleine technische mankement halfweg. Gelukkig duurde dit niet lang.
Het ‘kasteel’ was volgeboekt en iedereen was ruim op tijd, zodat we om 14.00u stipt konden starten. Ik had geen flauw benul van de lengte van deze voordracht ‘nieuwe versie’. Ik moest 80 foto’s bespreken en daarmee een samenhangend verhaal brengen. Zou het publiek niet afhaken?
Niet dus! Ik bracht eerst het vertrouwde eerste deel over de moorden tussen 1915-1921 en vertoonde een vijftiental slides. Driekwartier later was het naar gewoonte pauze en werd iedereen verwend met een heerlijk gebakje en de bijhorende koffie.
Na een twintigtal minuten begon ik aan deel twee. Ik startte met een beschrijving van die eerste uren na de verdwijning van Hector. Ik beschreef hoe de familie De Zutter reageerde. Zo dreef ik de spanning geleidelijk op. De zaal was muisstil en voor mij was het soms raden hoe het verhaal overkwam daar ik niemand kon onderscheiden. Niemand kuchte, niemand verschoof zijn stoel en niemand verliet de zaal hoewel ik ver buiten de afgesproken tijd ging.
Dat ik achteraf heel wat boeken verkocht, zei me dat ik geslaagd was. De mensen waren enthousiast en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat de film heel velen zal boeien.
Maar ik moet schrijven … mijn scenario wacht.