‘De moorden van Beernem’ waren oorspronkelijk niet mijn ding en bij uitbreiding: niemand van de zussen was gegrepen door dat verhaal. Enkel mijn mama was een echte fan en buitenshuis groeide papa’s bekendheid. Ons gebrek aan interesse hield hem echter niet tegen. Aan tafel bleef hij praten, verwijzen, vergelijken en vertellen over alle personages uit dat verhaal. Wij luisterden, geeuwden en vergaten.
Alhoewel. Toen ik eindelijk de moed had het onderwijs te verlaten en te doen waar ik al zolang zin in had: een toneelscenario schrijven en spelen, lukte niets tot ik een ingeving kreeg. In drie dagen tijd schreef ik een monoloog gebaseerd op ‘dé moorden van Beernem’. Een verhaal dat onmiddellijk boeide, de pers aansprak en het grote publiek bereikte. ‘Hector, de moorden van Beernem’ werd een succes en ik was vrij! Geen lesvoorbereidingen, geen schoolreglement, geen keurslijf meer, ik speelde en genoot.
Door de monoloog vroegen steeds meer mensen naar de boeken van mijn vader. Die waren uitverkocht en dus zette ik mij aan het schrijven van een soort samenvatting. Ik las het archief dat mijn vader had samengesteld, bekeek de talrijke documenten die hij had verzameld, sloeg er oude kranten op na. Het drama dat in die inhoud vervat zat, raakte me opeens echt. De namen die ik met de paplepel had binnengekregen, werden echte mensen. Kortom, die moordzaak greep me naar de keel.
Uiteindelijk deed ik een schuchtere poging het verhaal na te vertellen. Ik bracht het in amper de helft van papa’s tijd, kende maar een deel van de personages, wist nog niets over de sociale achtergrond waartegen alles zich afspeelde. En toch! Ondanks mijn gebrekkige kennis waren de mensen geïnteresseerd. Ik verwonderde me over de talrijke reacties die kwamen. Uit eerlijke schaamte begon ik me meer en meer te verdiepen in de geschiedenis. Ik las en herlas het archief van mijn vader en ontdekte een waardevol erfgoed. Mijn voordrachten kregen meer kleur. Ik schonk aandacht aan de sociale achtergrond waartegen dit drama zich had afgespeeld. Het succes dat ik kende gaf me de moed door te doen. Ik kreeg nieuwe info, hoorde hoe mensen nog steeds op zoek waren naar de ware toedracht. En bovenal ontdekte ik dat mensen mij dingen toevertrouwden omdat ik de ‘dochter van’ was . Ze geloofden dat ik het werk kon verder zetten. Ze vroegen me verder te doen.
Toen kreeg ik contact met de familie De Zutter, kinderen van de zussen van het beroemdste slachtoffer, nl:’Hector De Zutter’. Ze gaven me de toestemming het gerechtsdossier over de moord op hun oom in hun naam in te kijken. Ik dacht nooit dat zoiets zou lukken. Mijn vader had immers al ettelijke pogingen ondernomen en telkens bot gevangen. Toch diende ik een verzoekschrift in bij de procureur en toonde hem de introductiebrief van de familieleden De Zutter.
Wonder boven wonder ontving ik na drie maand zo’n goedkeuring. Op 9 augustus 2010 trok ik een eerste maal naar het rijksarchief. Ik kreeg het dossier in handen en toen, …toen was ik verloren. Mijn handen trilden, ik had een brok in de keel en met moeite bedwong ik mijn tranen. Dat wat mijn vader zo graag gezien en bestudeerd had, lag daar voor mij op tafel: het volledige gerechtsdossier ‘Zaak Hecor De Zutter’. De verhoren, het bewijsmateriaal, foto’s, brieven, het was er allemaal.
Vanaf dat moment ben ik verslaafd. Net zoals mijn vader wil ik enkel en alleen de waarheid achterhalen en het echte verhaal vertellen. Ik ben daarom begonnen aan een tweede boek over ‘De moorden van Beernem’. Maar ik wil ook op basis van dit dossier een docudrama draaien over de waarheid. De waarheid over de moord op Hector De Zutter!
Daarom deze oproep: iedereen die iets weet en met mij de waarheid wil delen, zwijg niet langer! Iedereen kan via deze blog reageren. Wie liever zijn of haar naam niet ziet verschijnen, kan contact opnemen met ‘Het Moment’, zie link. Andere anonieme berichten zal ik verwijderen. Alvast van harte bedankt!
Katrien Ryserhove
Skip to content
De moord in de bossen van Vlaanderen