18. Jojo!

Mijn hart lijkt wel een jojo! Hoop en wanhoop doen het op en neer wippen. Iemand zei me dat een film maken een jaar van je leven kost. Ik begin dat te geloven. Aan de andere kant is het ook verslavend. Ik ben terechtgekomen in een voor mij totaal nieuwe wereld, ik leer mensen kennen die me telkens een nieuw aspect laten zien, waardoor ik ofwel sterk gegrepen ben om door te gaan, ofwel in elkaar schrompel. Alleszins besef ik dat het nooit eenvoudig is. Momenteel zie ik weer een lichtpuntje.

Vorige vrijdag had ik immers een afspraak met een filmproducent die enige interesse had in mijn project. Natuurlijk bracht dat alweer nieuw werk met zich mee. Zomaar beslissen in mijn boot te stappen deed hij natuurlijk niet. Hij verwacht een scenario van de eerste aflevering. Ik heb mezelf een week gegeven om een eerste versie in elkaar te steken. Ik zal daar dus op wroeten en verder aan niets denken, niet hopen of wanhopen. Ik wil gewoon bewijzen dat ik het kan, daarna zie ik het wel.

Een opsteker was de fietstocht van vorige zaterdag. Het was een vrij kleine groep uit Zedelgem, maar de aandacht en ambiance waren groots! Gestart om 14.00u gingen we pas uit elkaar om 19.00u! Het was een prachtdag met schitterend weer en een heel hartelijk onthaal op het gemeentehuis. Super. En natuurlijk heb ik reclame gemaakt voor mijn film en boek.

17. Lof.

Blijkbaar straalt mijn optimisme van me af en beïnvloedt dat mijn omgang met de medemensen. Zoals gisteren. Ik gaf bij me thuis een voordracht over … ja, waarover?! Natuurlijk over dat ene onderwerp: ‘De moorden van Beernem’. Ons huis zat bomvol en iedereen leefde mee met het verhaal. Ik voelde me heel erg goed en vandaag kreeg ik dan ook positieve respons. Zoals dit bericht van Theo en Nadine

Dag Katrien,

Het was weer een boeiende uiteenzetting.
Ook al was het voor ons een herhaling: we blijven genieten van jouw verteltalent! Blijft uiteraard ook een spannend verhaal uit een nabij verleden dat toch nog linkt aan het heden.
Een facebookvriendin vertelde me via fb dat het graf van ‘Tuuterken’ nog terug te vinden is… Klopt dit?

Slechts spijt van een ding: we lieten het boek (De Moorden van Beernem) niet signeren door de schrijfster.
Bij een volgend bezoek brengen we het boek mee in de hoop dat dit in orde gebracht wordt!

Groetjes,
Theo en Nadine.

Die vriendin heeft gelijk. Er staat een zerk op de plaats waar ‘Tuterke’ vermoord werd, maar daar ligt hij niet begraven. Zijn grafkapel is in Ruddervoorde. Wie de zerk wil zien kan altijd eens mee fietsen langs alle plaatsen delict!

… en dan het bericht van Ward en Chris

Beste Katrien,
We hebben gisteren ontzettend genoten van jouw boeiende vertelkunst. Je doet dat enorm goed: je straalt een naturel uit en jouw taal is heel mooi: sappig als het mag, kleurrijk….. Je slaagt erin de fantasie zo te prikkelen dat wij al blij waren dat het niet donker was om naar huis te fietsen . Je slaagt er ook in zonder sensatie het gebeuren op te roepen.
We zijn jou en Jan dankbaar: jullie gastvrijheid maakt het geheel nog gezelliger. Naast jouw schrijverstalent zou je ook een heel goede actrice zijn.
Fijn ook dat het werk van je papa zo niet verloren gaat.
We wensen jou succes met het vervolg en duimen ook voor de verwezenlijking van jouw droom.
Voilà, dat doet zo’n deugd! Nu kan ik weer tegen een stoot. Wanneer het minder goed gaat, herlees ik dit en dan gaat het snel beter.
Bedankt lieve mensen!

16. Filmfestival

Het wordt dus echt wel echt! Via Voka en Fikket enz… had ik me ingeschreven op een seminarie over de Tax-Shelter (voor investeerders) op het filmfestival van Gent. Dat was dus deze namiddag.

Nu begrijp ik waarom films zoveel geld kosten! De rode loper werd letterlijk en figuurlijk voor me uitgerold in Bar Ingmar van de festivaltent.

Als toekomstige investeerder werd ik al onthaald op een drankje bij ontvangst en leidde men mij naar de filmzaal. Daar volgde een heel boeiende en duidelijk uiteenzetting over het gebruik van de Tax-Shelter door mr. De Mil van de federale overheid. Er kwamen ook verscheidene producenten aan bod die hun ervaring met de Tax-Shelter uiteendeden en tot slot kregen we enkele filmprojecten voorgeschoteld waarin we konden investeren. Zo zag ik al een teaser van de nieuwste film van Nic Balthazar, Benny Van Groeninghe, enz… Tussendoor was er een koffiepauze en daar zag ik iemand waarmee ik vorige woensdag in gesprek was. We hebben onze contacten wat verstevigd. Ik voelde me al een beetje minder ‘alleen’.

Na alle voorstellingen was er een walking dinner waar je officieuze contacten kon leggen. Na twee glazen champagne 😉 kwam ik in gesprek met een documentairemaker. Bij de gerookte zalm met komkommerschuim gaf hij me verdere uitleg over het Tax-Shelter-systeem, bij het rozijnenbrood met ganzenlever (die ik aan mij liet voorbijgaan) hoorde ik van alles over zijn productiewerk, de bloemkoolsoep gaf weer aanleiding tot verdere discussie over het verschil tussen docu en drama, bij het Gentse stofvlees bracht ik mijn dossier ter sprake en als toetje nam hij mijn project mee in zijn hoofd en spraken we af dat ik hem meer info zou zenden.

Voor zo’n eerste sessie vind ik dat redelijk geslaagd. Mijn netwerk is al iets gegroeid! Mijn omvang ook.

15. Een tegenvaller én een grote meevaller!

In een vorig stuk(13) schreef ik over een kogel die de KMS zou onderzoeken. Stiekem hoopte ik dat de kogel een nieuw bewijsstuk van medeplichtigheid bij één van de moorden van Beernem zou worden. Niet dus. Het jaartal klopt niet. Dat is een kleine tegenvaller. Een beetje sensatie zou mijn filmproject vast vooruit geholpen hebben, maar de waarheid is belangrijker. Over die kogel zwijg ik verder, maar mag ik even de loftrompet steken over het werk van mr. Chabotier! Dat ultrasoon bad deed wonderen met de kogel. Hopelijk valt ook de rekening mee.

Gisterenavond was ik op de kennismakingsvergadering van GoneWest. Een initiatief van de provincie West-Vlaanderen om WO I te herdenken. De info-avond ging door in de raadzaal van het provinciehuis in het Boeverbos. Ik was er nog nooit geweest en keek mijn ogen uit: indrukwekkend!

We werden allerhartelijkst ontvangen door de heer Gunther Pertry, Gedeputeerde Kunst en Cultuur. De hoop een link te vinden met ‘de moorden van B.’ had ik oorspronkelijk niet, maar naarmate de avond vorderde, besefte ik dat mijn eerste deel uit de dramareeks perfect realiseerbaar was volgens het reglement dat voorop werd gesteld.

Vorige nacht deed ik dan ook geen oog dicht. Ik wou alles wikken en wegen, de voor- en nadelen met elkaar vergelijken en uiteindelijk hakte ik de knoop door. In plaats van te starten met ‘De zaak De Zutter’, dus de vierde moord uit de reeks, zal ik gewoon chronologisch te werk gaan en proberen gebruik te maken van de kansen die me via GoneWest worden aangeboden.

Bovenal ben ik ontzettend blij met een ingeving waardoor ik begin en einde van de reeks aan elkaar kan binden. De cirkel zal mooi rond zijn. Bovendien ligt die pointe in het heden, wat het nog mooier maakt. Natuurlijk laat ik hierover niets los! Op 23 mei 2015 moet je maar naar mijn eerste aflevering kijken 😉

Ik had het al druk, nu stroomt het werk binnen. Hopelijk wordt het geen overstroming, want help: ik kan niet zwemmen!

 

14. Viermaal super

Geen nieuws, goed nieuws, klopte deze keer helemaal. Ik had het zo druk met positieve activiteiten dat ik mijn blog verwaarloosde. Sorry, lieve lezer! De voorbije week begon onmiddellijk heel sterk. Ik ontving een brief van Westtoer, toerisme West-Vlaanderen. De provincie zag mijn filmproject helemaal zitten en betuigde haar steun. Het was duidelijk dat de heer Bogaert aan de nodige touwen had getrokken om schot in de zaak te krijgen. Dus zond ik allerlei mails naar de betrokkenen, want binnenkort zouden we samen zitten om te overleggen over de praktische invulling van deze hulp.

Het is gewoonweg schitterend! Nu al werkt niet alleen de gemeente, maar ook de provincie mee! Ik moet enkel nog de Vlaamse regering en het VAF (en liefst ook nog wat sponsors) kunnen overtuigen en de serie komt er! Klinkt simpel, maar dat is het niet.

In de allerbeste stemming ontving ik dus op donderdagavond mijn actrices op de avant-première van het filmfragment dat we draaiden op 3 september.

De actrices in hoeve ‘Goed Van den Bogaerde’

Mijn man had voor een zwartwit versie, een kleurenversie en ook nog voor de nodige bloopers gezorgd. Hij heeft duidelijk een carrière in de filmsector gemist. Wat hij samenstelde, met eerlijk gezegd beperkte middelen, overtrof mijn stoutste verwachtingen. Daar bovenop had Jan Vermersch voor schitterende foto’s van de making-off gezorgd. Bij het begin van het filmpje zaten de dames nog wat te giechelen, maar na de eerste minuut werd het stil en werden ze meegezogen in het verhaal. Eerlijk gezegd dat betekende voor mij veel meer dan de lovende woorden die volgden. Het fragment duurde met generiek en alles amper 5 minuten en toch voelden ze de beklemming. Ik vond dat een mooi compliment. Vandaar dat ik overtuigd ben dat ik met misschien weinig geld, maar met een goede ploeg toch de film kan maken. Krijg ik overheidssteun dan wordt het een fantastische film.

.

Zo zie ik ‘mijn’ Moeder De Zutter

 

Diezelfde donderdag was ik in de namiddag eerst nog op stap, of beter op autotocht met de heer R.V.L. uit Aalter. Die man is de kleinzoon van de boomsnoeier die het lichaam van baron Henri d’Udekem d’Acoz in 1915 ontdekte. Hij vertelde heel veel, o.a. een aantal details die ik nog niet kende. Bovendien bezorgde hij mij een paar foto’s van zijn grootvader, wat dus ook een hele aanwinst is. In Beernem bezochten we een familielid van de heer R.V.L. en samen haalden ze allerlei anekdotes aan. Onze gastheer schonk daarbij een heerlijke duvel en met deze beide oude, maar kranige en alerte heren beleefde ik een leuke en interessante namiddag. Die boeiende vertellingen kan ik zeker gebruiken voor de film. Het schetst een goed beeld van het sociale leven te Beernem anno 1920-’30.

En om de week helemaal positief te beëindigen mocht ik vrijdagavond in Sint-Joris-ten-Distel mijn voordracht geven aan een talrijk en enthousiast publiek. Het was een privé-initiatief van een familie afkomstig van Beernem. Veel van de familieleden en hun vrienden kenden het verhaal bijzonder goed en er werden vele vragen gesteld. Opnieuw kreeg ik een aantal zaken te horen die ik nog niet kende. En tot besluit zongen de oudste familieleden nog het lied van Tamboer over de moord op Hector De Zutter. Wat een zalige sfeer hing daar.

Ik kan enkel heel gemeend dank u zeggen aan alle mensen die deze week zo bijzonder voor mij maakten. Dank u wel! Dank u wel!