Het is een cliché, maar die bevat uiteraard een waarheid. De voorbije dagen heb ik het inderdaad moeilijk gehad. Mijn profetie van de ‘ups’ en ‘downs’ klopt als een bus en dat is heerlijk als het over ‘ups’ gaat, maar de rest mag aan mij voorbijgaan. Nu, ja, ik heb een belangrijke beslissing genomen en eens de knoop doorgehakt, voelt het al veel beter.
Waarover heeft ze het, vraag jij je wellicht af? Heel simpel: ik moest beslissen of ik in zee zou gaan met die producent waarover ik eerder schreef. Tijdens ons gesprek had ik intuïtief al wat afstand ingebouwd, hoewel mijn drang tot samenwerken heel groot was – en is (!)- want alleen kan ik dit project niet aan.
Die man en ik wisselden achteraf wat e-mails en ik liet mijn dossier ‘doorlichten’. De reactie op dat dossier was zoals ik al gevreesd had: te weinig commercieel, te laag entertainment-gehalte, te amateuristisch, te complex … maar mits een goede begeleiding kon het toch best interessant zijn.
De gegevens die ik dan weer opgezocht had over de films van die producent, leverden mij een beeld op van iemand waarmee ik niet zou kunnen samenwerken. Het genre waarin hij zich bekwaamd had, was op zijn zachtst gezegd niet mijn ding. Met andere woorden: het klikte niet.
Geen probleem toch, hoor ik je denken. Deleten die kandidatuur! Oké, maar de filmproducenten die willen, kunnen en mogen meewerken zijn eerder dun gezaaid. Ik besef dat enige flexibiliteit van mijn kant ook noodzakelijk is. Misschien moet ik beter onderhandelen, de dingen duidelijker afbakenen, de inhoud beperken, mijn visie in de verf zetten, enz … en niet direct weglopen van een geboden kans. Zo dacht ik dus de hele voorbije week. Ik voelde me echter steeds zwartgalliger worden tot een gesprek met mijn echtgenoot de opheldering bracht (zoals gewoonlijk).
Ik ben nu eenmaal een vrouw die bij belangrijke stappen luistert naar haar gevoelens. Mijn antennes staan vrij scherp en waarschuwen me altijd. Ik heb geleerd ernaar te luisteren. Het was mijn man die me daarop wees. En terecht! De conclusie is dus dat ik gewoon op dezelfde weg zal doorgaan zonder toegevingen over de inhoud. Mijn film zal er komen, desnoods low-low-low budget, maar het zal ‘mijn’ film zijn.
Ondertussen zoek ik verder. Ik heb nog drie maand de tijd om medewerkers te vinden die op dezelfde golflengte zitten. Wie voelt zich geroepen?