Natuurlijk denk en leef ik constant aan en voor het filmproject en dus focus ik uiteraard op alles wat van ver of nabij met de ‘zaak’ te maken heeft. Daarstraks kwam er echter letterlijk iets op mijn pad wat me een kinderlijk plezier gaf. Ik strekte even de benen om toch een klein beetje aan sport te doen en daar lag het … zo klein, maar o zo uitnodigend! Doordat ik nog volop in 1926 verkeerde, was ik al vijf meter verder vooraleer ik besefte wat ik dan werkelijk gezien had! Ik keerde op mijn stappen terug, bukte me en … inderdaad, daar lag een piepklein fietsje in rood en zwart! Wat jammer voor het kindje dat dit stukje playmobil verloor, maar het kleinood vrolijkte me helemaal op en ik stond daar maar te grinniken. Even overwoog ik het terug te leggen, zodat Jantje, Hansje of Grietje zijn of haar eigendom kon terugvinden. De auto’s die echter voorbijreden, deden me beseffen dat het heel snel zou verbrijzeld worden, dus stak ik het in mijn zak en liep gelukzalig glimlachend tot bij mij thuis.
Mijn kleine mascotte staat nu naast mijn laptop. Mocht Jantje, Hansje of Grietje dit lezen, dan zijn ze heel erg welkom en zal ik hen hun bezit teruggeven, maar tot dan koester ik dit teken van … maar nee, ik ben helemaal niet bijgelovig 😉
Let’s believe! 🙂