Category: Katrien

Vorige dinsdag nam ik deel aan de Markantbeurs voor cultuurorganisatoren. De beurs vond plaats in de Europahal te Tielt. Het was er immens druk, snikheet en weinig comfortabel, maar de drankjes en hapjes waren voortreffelijk en het publiek uitbundig!
Zo fier als een ‘rode’ gieter kon ik onze banner ontplooien en voor het eerst de prentbriefkaarten van ‘Kwestigen Nacht’ uitdelen. Heel grappig waren de twee uiteenlopende reacties van de bezoekers. De uitnodiging mee te figureren in de film ‘Zaak: De Zutter’ toverde bij de ene persoon een trek van afgrijzen op het gezicht: “Oh, nee …! IK voor de camera! Nee! Nee!” Maar bij de meeste vrouwen zag ik – al dan niet verholen – een twinkeling van verlangen. Sommigen namen de uitnodiging met beide handen aan, anderen veinsden onverschilligheid, maar zouden het doorgeven aan een derde die waarschijnlijk wel interesse had 😉 en daarop verstopten ze de kaart snel in hun handtas. Grappig!
Het deed bovendien ontzettend veel plezier dat een aantal standbezoekers al wisten dat er een film aan kwam. De mond-aan-mond reclame werkt dus.
Ook commercieel viel het best mee. Ik mocht onmiddellijk een fietstocht boeken voor de Markantafdeling van Tielt en minstens een tiental andere Markantleden zouden mijn activiteiten voorstellen op de volgende bestuursvergadering. Dat ziet er dus goed uit.
Omstreeks 23.00u liep mijn lichaamstemperatuur waarschijnlijk op tot 39°. Ik ontplofte bijna. Mijn huidskleur paste daardoor wonderwel bij de huisstijl die we afgesproken hadden! Ik word nog een echte kameleon!

De voorbije week was ik een grasweduwe! Mijn man zat voor zijn werk een week in Parijs! Ja, Parijs! En ik mocht mee!!
Ik had echter zoveel afspraken … dus bleef ik thuis. Op zondagavond, de dag van het vertrek, zou ik uit eten gaan met een vriendin … troost, troost! Zij liet het echter afweten 🙁 Ik at rap een snack en begon dezelfde avond nog te werken aan mijn storyboard.
Op maandag had ik al mijn eerste afspraak, mijn telefoon rinkelde, de nieuwe afspraken stapelden zich op en tussendoor werkte ik onophoudelijk aan mijn scenario, subsidiedossiers, de voorbereiding van alweer een afspraak, het storyboard, de algemene vergadering van onze vzw en … het werd vrijdag zonder dat ik er erg in had.
Aandacht voor het huishouden, het poetsen, eten klaar maken, winkelen … alles liet ik aan mij voorbijgaan. Ik ging op restaurant, verorberde een snelle hap, stond ‘s nachts staande in mijn keuken een boterham met choco te smeren, dronk een paar callekes (te veel) en sliep veel te weinig. Het was een constante roes. De film had me volledig in zijn greep. Zeker na het o, zo positieve gesprek met een medewerkster van Westtoer. Ik kreeg de belofte van logistieke steun én van een financiële bijdrage aan het filmproject! Super, toch!
Die woensdagavond reed ik dan ook met een andere vriendin op wolken naar Rijsel voor een toneelvoorstelling van een bijzonder maatje: Tony! Het onthaal was super, het stuk was een yoyo: van steengoed, naar bar slecht, maar mijn kameraad deed het wonderwel! Omstreeks 01.00u belandde ik thuis.
Nu begrijp ik pas goed, hoe alleenstaanden kunnen opgeslorpt worden door hun werk, hun passie! Als er geen sociale en liefdevolle rem is, werk je je inderdaad te pletter.
Momenteel kick ik af in de armen van mijn liefste, maar terzelfder tijd heb ik zoveel te vertellen, zoveel positief nieuws over ons filmproject dat ook hij aangestoken is door mijn enthousiasme en we plannen maken over het componeren van muziek en we alweer praten met de opnameleider, een cameraman … en zo is het weekend al bijna ten einde. Gelukkig komen er nog vele gezamenlijke werkdagen en warme weekends waarin we het filmproject voorbereiden.
Van workaholics gesproken!

Waar ik ook mijn voordracht mag geven, ik vind dat altijd heel tof om te doen. Gisteren was het echter fantastisch. De locatie was dan ook uitmuntend: OC ‘De Kleine Beer’ in Beernem. De zaal was volledig uitverkocht: 250 zitplaatsen. Mijn zenuwen gierden toen ik daar rond 19.00u binnenstapte, maar gelukkig was ik vergezeld van mijn lieve zus en werden we met open armen ontvangen door het bestuur van TC Bloemendale.
De technicus van dienst had al alles geïnstalleerd. Ik hoefde enkel mijn laptop aan te sluiten, maar ook dat nam hij uit mijn handen. Daarna zeulde hij een tafel het podium op, een tafellaken werd gehaald en hij installeerde een extra spot op mijn boeken die ik er uitstalde! Die verkochten als zoete broodjes!
Tijdens de voordracht voelde ik zo de emoties door de zaal gaan, want iedereen kende wel iemand uit het verhaal. Ik was vooral blij met de aanwezigheid van de kleinzoon van Julienne Neyt, een collega-krak (Oostkamp). Hij was zo vriendelijk mij een paar foto’s te geven van zijn grootmoeder. Bedankt!
En dan was er de dochter van Julia George: een kranige, oude dame. Zij zou aan haar zus een foto vragen van Julia!
Na de voordracht werd ik nog verwend met een cadeautje: de beer uit het Beernems wapenschild in chocolade! Zo attent!
Maar ook de aanwezigen waren super enthousiast en stelden vele vragen. Dat ik een film zal draaien over ‘Zaak: De Zutter’ was duidelijk geweten, dank zij het mooie interview in ‘Vrije Tijd’. Mijn lijst met figuranten is sedert gisteren indrukwekkend toegenomen.
Ik heb nu het gevoel dat de inwoners van Beernem ons filmproject volledig zien zitten en willen meehelpen. Een grote last is van me afgevallen. Een mooier geschenk kom men mij niet geven. Bedankt Beernem! Bedankt TC Bloemendale.

Zenuwen, zenuwen tot en met, maar uiteindelijk verliep alles toch vrij vlot met uitzondering van het kleine technische mankement halfweg. Gelukkig duurde dit niet lang.

Het ‘kasteel’ was volgeboekt en iedereen was ruim op tijd, zodat we om 14.00u stipt konden starten. Ik had geen flauw benul van de lengte van deze voordracht ‘nieuwe versie’. Ik moest 80 foto’s bespreken en daarmee een samenhangend verhaal brengen. Zou het publiek niet afhaken?

Niet dus! Ik bracht eerst het vertrouwde eerste deel over de moorden tussen 1915-1921 en vertoonde een vijftiental slides. Driekwartier later was het naar gewoonte pauze en werd iedereen verwend met een heerlijk gebakje en de bijhorende koffie.

Na een twintigtal minuten begon ik aan deel twee. Ik startte met een beschrijving van die eerste uren na de verdwijning van Hector. Ik beschreef hoe de familie De Zutter reageerde. Zo dreef ik de spanning geleidelijk op. De zaal was muisstil en voor mij was het soms raden hoe het verhaal overkwam daar ik niemand kon onderscheiden. Niemand kuchte, niemand verschoof zijn stoel en niemand verliet de zaal hoewel ik ver buiten de afgesproken tijd ging.

Dat ik achteraf heel wat boeken verkocht, zei me dat ik geslaagd was. De mensen waren enthousiast en ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat de film heel velen zal boeien.

Maar ik moet schrijven … mijn scenario wacht.