Zaak: De Zutter

Na twee weken van betrekkelijke rust – het verzenden van boeken, opstellen van facturen, voordrachten plannen en toffe mails beantwoorden, wil ik niet als ‘werk’ beschouwen – is het besef gegroeid dat ik werk moet maken van mijn film en eerst nog van het scenario. Ik ben dan ook volop aan het schrijven en het vlot. Eind volgende maand, wellicht nog wat vroeger is het scenario af. Halfweg november start ik dan ook met de eerste verkennende gesprekken om mijn ploeg samen te stellen. Begin december wil ik vergaderen met de ‘hoofden’ van de crew.
Misschien vind jij een van de volgende dagen wel een uitnodiging in je bus!
Sowieso is iedereen welkom. Elke capaciteit of talent is bruikbaar. Wie dus zin heeft mee te werken aan het draaien van een film … reageer a.u.b. Ik neem dan snel contact met je op. Alvast bedankt!

Via mail kreeg ik deze eerste reactie op mijn boek!

‘Dag Katrien,
Het boek is uit. Veel te gauw. Ik moet het nog eens lezen. Maar ik was razend benieuwd hoe het verhaal, volgens jouw nieuwe opzoekingen, zou aflopen.

Wat een thriller. Spannend tot het einde. Je hebt een krachttoer uitgehaald. Vanuit de grond van mijn hart: een dikke proficiat!

Al die namen dan. Kan jij ze allemaal uit elkaar houden? Ik herkende er een oom van mijn man in (Laurent Van Hollebeke). ‘t Is wellicht moeilijk tegelijk Beernemnaar te zijn en niet verwant aan één van de vele families die in de zaak De Zutter vernoemd worden.

Jawel, de moorden van Beernem blijven de mensen beroeren.

Nogmaals gefeliciteerd.

Hartelijke groet

Brigitte Danneels

Zo was mijn boekvoorstelling! Waw, wat een opkomst. De zaal was te klein. Tweehonderd vijftig of meer aanwezigen! Ik heb twee uur staan signeren, stel je voor. Ik heb vele mensen herkend, maar kreeg de tijd niet om de kennismaking te hernieuwen. Telkens opnieuw werd de rij aangevuld en moest ik de aandacht verdelen over verscheidene mensen terzelfder tijd.
Wat een ontlading was dat na alle stress over het boek. Pas op vrijdagavond kreeg ik het in handen en was ik gerustgesteld. Het ziet er schitterend uit. Ik ben er erg trots op.
Nu heb ik het druk met boeken inpakken en verzenden, maar dat vind ik tof. Het minderen van de voorraad gaat omgekeerd evenredig met mijn humeur 😉

Dat is het. Je hebt 100% gelijk. Ik heb je verwaarloosd, gedumpt in de vergeetput onder mijn schedeldak, maar ik heb ook hard gewerkt, gevloekt en geketterd want mijn boek bezorgde mij (en de drukkerij) zware hoofdbrekers. Aan de filmfans en alle mensen die zich al uit de naad hebben gewerkt (vaak letterlijk) bied ik dan ook mijn excuses.
Voorlopig heeft mijn boek echter nog steeds de hoogste prioriteit. Niet dat ik nog iets kan veranderen aan de inhoud of vorm, maar de PR, nietwaar?
Op 7 oktober vindt de boekvoorstelling plaats en ik wil dat het een aangrijpend evenement wordt. Ik ben ontzettend blij met de geslaagde voorintekening en verwacht dus veel volk.
Tot dat moment zal ‘Het Moment’ de handen vol hebben met de voorbereidingen. Ik werk aan een powerpoint-presentatie en hoop de spanning in de zaal te kunnen opbouwen. Een goede test als voorbereiding op de film.
Wanneer alle drukte (?) rond de verkoop wat is verminderd, stort ik me op de film, althans als de nodige fondsen binnen zijn.
Mag ik rekenen op jullie mond-aan-mond-reclame?
Tot binnenkort = beloofd!

Mijn twee lieve dames, Cathy en Sabine, hebben vorige vrijdag een lunch georganiseerd waarop ondergetekende was uitgenodigd, alsook de ‘stand-in’ van Julienne, het hoofdpersonage uit mijn roman, en de stand-in van ‘mijnheer X’.  Beide poppen waren uitgedost in hun zondagse outfit en hadden hun werkkledij bij zich. Schitterend, magnifiek, vertederend, aangrijpend en nog meer superlatieven kwamen bij me op. Ziehier hun foto 😉

…mijn Julienneke!

… en mister x …!

Wie mijnheer X is, laat ik nog in het ongewisse. Het is uiteraard een belangrijk figuur uit het verhaal ‘Zaak De Zutter’. Wat ik hier wel wil verklappen is de naam van mijn film! Het is tevens de ondertitel van mijn boek! Het was een uitdrukking die telkens in de verhoren van het gerechtsdossier terugkeerde, een verwijzing naar de bewuste kermisnacht waarin de moord gebeurde, namelijk de nacht van 7 op 8 november 1926!

‘Kwestigen nacht!’

Hoewel ik geen West-Vlaams in mijn film zal gebruiken, vond ik die omschrijving van de moordnacht zo beeldend en sterk dat ik geen betere samenvatting voor het verhaal kon vinden.

Sedert vrijdag staan de poppen op mijn schouw en geniet ik van hun inspirerende aanwezigheid. Ze worden de hoofdrolspelers van het draaiboek dat we in elkaar zullen boxen. Feitelijk zullen we dus eerst een soort poppenfilm maken waarop de echte film zal gebaseerd worden.

Mijn zus zoekt ondertussen ijverig verder naar allerlei historisch correcte gebruiksvoorwerpen, kleding, interieurs, enz … een bezoek aan het MIAT en het ‘Huis van Alijn’ staan op het programma!

Zelf kan ik nog niet veel tijd in mijn scenario steken, want de afwerking van mijn boek vraagt nog enorm veel inzet van mij. De deadline nadert.

Even was er een misverstand. Een mail die niet verzonden werd, of was het ‘niet gelezen’? Geen idee, maar uiteindelijk vond het gesprek met de makers van ‘Schellebelle 1919’ toch plaats. En of! Wat een kick gaf dat!
Voor de eerste keer ontmoette ik mensen die echt begrepen wat het was als ‘leek’ in het wereldje van de filmprofs binnen te dringen.
De makers van ‘Schellebelle 1919’ hadden geen dikke nek, hielden niet alles angstvallig voor zich, schaamden zich niet voor hun lowbudget-productie, integendeel: ze straalden van enthousiasme, wilden alles delen, schermden zich niet af.
Ze gaven me echt het gevoel: als je maar doorzet, lukt het wel. Zoek de juiste mensen! Vooral mensen die geloven in je project, die elk hun specialiteit hebben en ga er samen voor!
Ik mag zelfs de kostuums uit hun film (die haalbaar zijn) gewoon gebruiken!
Ze gaven me vooral het gevoel dat ik goed bezig ben. Dus ja, ik ga door.
Bovendien kreeg ik gisteren positieve reacties op mijn boek. De eerste lezer van mijn manuscript gaf me dit als commentaar:
“Je hebt er oneindig veeeeel veel werk aan gehad. Het is een zeer complex boek: personen,plaatsen,citaten,chronologie, een puzzel van duizenden stukken die op het einde feilloos samen passen. Chapeau.!!! een feuilleton van 8 alleveringen zou het ideaal zijn. Zoveel duidelijk uitgelegd op slechts zoveel bladzijden en het boek leest als een trein…”
Ik stroom nu over van de energie! Bedankt M.M.

Nee, ik zat niet stil! Ik had alom gesprekken met interessante mensen, werkte verder aan mijn boek, gidste mensen langsheen de plaatsen delict in Beernem en mailde met mijn dames die aan de poppen werken. (Die zijn prachtig)
Vooreerst was er Kurt Defrancq. Sympathieke man, interessante babbel, maar bang zich te branden aan een ‘amateur’ zoals ik. Ok. Ik begrijp dat, maar zo wordt het een vicieuze cirkel. Wanneer ik geen ‘beroemde’ namen heb, krijg ik geen subsidies; heb ik geen geld, willen de ‘beroemden’ zich nog niet engageren! Doorbreek dat maar eens!
Daartegenover staan dan mensen die zich zonder voorbehoud in het project gooien. Bedankt Rita, Laurent, Sabine, Cathy, en vooral Jean-Marie!

Zo kwam ik dan in contact met een belangrijke heer uit de filmwereld! Ik keek ontzettend uit naar dat gesprek, maar achteraf heb ik eerder gemengde gevoelens.

Enerzijds is het een bevestiging van wat ik vermoedde: nl. de mensen die het in de filmwereld voor het zeggen hebben – laten geen ‘amateurs’ zoals ik toe. Het is duidelijk een kleine wereld van ‘ons kent ons’. Dat is geen verrassing, maar maakt de zaken niet gemakkelijker.

Ten tweede was er het aanbod van die man: hij wil mijn treatment lezen en van commentaar voorzien, zodat ik een stevig dossier kan indienen en op basis daarvan wil hij mij eventueel introduceren bij een productiehuis. Dat is positief en een waterkans die ik zeker zal aanwenden, maar veel kans dat het op die manier lukt geef ik me niet.

Wat nuttiger zal zijn, is mijn gesprek met de mensen van ‘Schellebelle1919’ over hun productieproces. Dat lijkt me heel waardevol, daar zij waarschijnlijk dezelfde problemen hebben ondervonden.
Ik probeer daar het onderste uit de informatiekan te halen!

Maar eerst moet mijn boek volledig af zijn, want anders kan ik me onvoldoende concentreren op het scenario.
Tot de volgende aflevering!

Het voelt alsof ik een marathon loop, met af en toe stekende pijn wanneer iets niet lukt, maar met vernieuwde kracht na een bevoorrading. Die neemt allerlei vormen aan. Er is de laatste weken zoveel gebeurd dat ik het hier niet kan uitschrijven. Het wordt dus een bericht in telegramstijl.

Twee fantastische dames maken poppen voor mijn draaiboek.

Een zus werpt zich op als dramaturge.

In de heer Bogaert, Schepen voor Toerisme Brugge, heb ik een een enthousiaste medestander gevonden.

De provincie West-Vlaanderen denkt (nog steeds) na over subsidies en eist een stevig dossier met ‘bekende’ namen, wat eerst onmogelijk leek, maar … een deelneemster aan één van mijn fietstochten ontwikkelde zich tot een echte PR-dame, waardoor ik in contact kwam met een student (van de filmschool NARAFI) die op zijn beurt zich inzette voor het project, waardoor…

…  de heer Jo De Meyere zopas zijn medewerking schriftelijk heeft bevestigd!

Maar wellicht het allerbelangrijkste: mijn boek ‘Zaak De Zutter’ is in kladversie af! Oef! Oef! Nu heel de maand alles herwerken, de documenten inlassen, lay-out verzorgen en overhandigen aan mijn eerste lezer = echtgenoot.

En hop, nu naar Beernem voor een halve marathon op de fiets. Ja, ja, deze avond nog! Misschien ontmoet ik in deze groep alweer een fervente medewerker 😉

Deze week vond ik in het gerechtsdossier een aantal verhoren die elkaar totaal tegenspraken. Sedertdien puzzel en zoek ik als Hercule Poirot in mijn grijze cellen naar de waarheid, of naar de leugen. Het maakt niet uit. Als ik één van beide vind, weet ik!!

Ook al is het einde van mijn speurtocht in zicht, toch lees ik nog altijd nieuwe details die me aan het denken zetten, plots klaarheid brengen of me net aan het twijfelen brengen. Een tijdlijn en stratenplan helpen daarbij. Zo gaat het nu werkelijk over ‘minuten’. Ik verklaar: personage A beweert om 02.30 aan de spoorwegovergang te zijn, getuige B bevestigt dat en ziet nog andere personen, namelijk C, D en E in de omgeving van A. Maar dan verklaart F dat B om 02.30 nog in het café van G zat en pas veel later naar huis ging. Via de handel en wandel van H, I en J krijg ik het vermoeden dat zij wel eens C, D en E kunnen zijn, maar …. dan zag B hen niet om 02.30 aan de spoorweg, maar eerder, namelijk rond 01.15! En zo gaat dat maar door … want E zou een week later B met vijf ‘druppels’ proberen om te kopen in het café  van K. K bevestigt dat B en E samen in haar café waren…. en zo kon ik blijven zoeken. Ik piekerde maar verder tot door één kleine opmerking B door de mand viel. Hij liegt dus en dus vermoed ik dat alles wat hij verklaart in scène gezet is en geloof ik de anderen, wat dan weer nieuwe perspectieven opent.

Wees gerust ik heb ze nog allemaal op een rijtje. Het verklaart enkel hoe traag ik soms vorder en mijn deadline voor het boek weer wat verschoven wordt. Hopelijk eind april???

Ondertussen hebben de regisseur en ikzelf hard gewerkt: onder andere aan de begroting die schrikbarende proporties aanneemt 🙁 Anderzijds krijg ik hulp en positieve reacties uit onverwachte hoek. Zo deed de componist een heel mooi financieel voorstel dat ik uiteraard met open armen verwelkom. Twee lieve dames zullen poppen aankleden voor het scriptboard. We gaan daarmee experimenteren, want de talrijke playmobilventjes die mijn garage vullen, blijken nog te klein om mee te doen in mijn film 😉 Iedereen die op mijn vraag positief reageerde, wil ik hierbij oprecht bedanken voor hun hulp, maar hun kroost zal ik eerstdaags terugbezorgen. Ze huilen een beetje te hard om hun mama!

En dan is er nog de provincie West-Vlaanderen die zelf contact opnam om eens te praten over de subsidies. Duimen, duimen dus!